Deze website maakt gebruik van cookies

Deze website gebruikt cookies en verzamelt daarmee informatie over het gebruik van de website om deze te analyseren en om er voor te zorgen dat u voor u relevante informatie te zien krijgt. Door hiernaast op akkoord te klikken, geeft u aan akkoord te zijn met het gebruik van cookies en het verzamelen van informatie aan de hand daarvan, door ons en door derden.

Akkoord
Niet akkoord

Ons monument

Betrokken LEV team

Als school hebben wij een monument geadopteerd. Dat betekent dat wij elk jaar zorgen dat er een herdenking plaats vindt bij het monument. Met name groep 8 verzorgt het programma. Ons monument is te vinden in de Donckselaan in Ridderkerk. Het is er neergezet omdat op 8 mei 1945, 3 dagen na de bevrijding, daar mensen zonder reden zijn doodgeschoten.

Het verhaal achter ons monument

In Ridderkerk was het bericht van de bevrijding doorgedrongen en de Binnenlandse Strijdkrachten liepen ook al duidelijk zichtbaar rond. De Canadezen werden elk moment verwacht. In het Donckse bos, een tuin behorend bij Huis Ten Donck, bivakkeerden een groep Duitse soldaten. De officieren hadden een huis toegeëigend aan de laan die langs dit bos liep, namelijk de Donckselaan, naast het huis van de dokter.

Op 8 mei ging een groep mannen van de Binnenlandse Strijdkrachten naar Bolnes om een stel “moffenmeiden” op te pakken en tentoon te stellen in het dorp. In Bolnes laden ze deze meiden op een open laadauto. Veel mensen stonden rond de auto want iedereen wilde er bij zijn. Eén man van de Binnenlandse Strijdkrachten loste een waarschuwingsschot met als doel dat de mensen meer op afstand zouden gaan staan. Daarbij ging iets fout, waardoor een jongen in zijn been werd geraakt. Samen met zijn vader ging hij mee op de kar en de E.H.B.O.-er die hem verbonden had. Ze zouden zo gezamenlijk naar dokter Berger te gaan in de Donckse laan.

Lachend meisje met een groen verfschort

De dokter was net terug van een fietstochtje met zijn zoontje van 2. Hij was in Rijsoord wezen kijken of de Canadezen er al waren. Toen de auto met de gewonde jongen en zijn vader arriveerde, gingen ze gelijk met zijn allen naar de spreekkamer toe. De auto bleef met bewaking op de Donckselaan. Op dat moment kwam net van de andere kant een auto aangereden met een Duitse officier en zijn Nederlandse vriendin. De mannen van de Binnenlandse strijdkrachten die bij de auto waren, hielden deze auto aan en wilden dat het meisje uit zou stappen en ze wilden haar inrekenen. De officier bood weerstand en moest de auto uit. Bij het verlaten van de auto drukte hij snel en hard op de claxon.

Op dit geluid kwamen de officieren uit hun huis gerend en ook soldaten uit het bos en ze begonnen gelijk te schieten en met granaten te gooien. De Binnenlandse strijdkrachten vluchtten het doktershuis in. Ook een jongen die de auto aan het bewonderen was en een man die net terug kwam van de kerkenraad en een verloofd stelletje. De Duitsers gooiden zelfs een pantservuist in het huis van de dokter. De familie van de dokter en de anderen wilden zo snel mogelijk door de achtertuin wegvluchten. Maar dit mocht al niet meer baten, want het huis was omsingeld. Vrouwen en kinderen mochten door. Het zoontje van de dokter, dat de arts op zijn arm droeg, werd door de Duitsers naar buren gebracht. De mannen werden voor de garagedeur gezet en dood geschoten. Twee overleefden dit wonder boven wonder. De ene was alleen in zijn been geschoten en de andere dwars door zijn hoofd. Hij is zijn verdere leven blind gebleven.

In het huis lagen nog twee mannen van de Binnenlandse Strijdkrachten. Eén had zich verstopt onder een bank, de ander was gewond van al het puin dat naar beneden was gekomen. Toen hij kreunde en dit geluid door een Duitser buiten werd gehoord, werd hij als nog doodgeschoten.Enkele mannen van de Binnenlandse Strijdkrachten hadden kunnen ontsnappen. Zij zijn hulp gaan halen in het dorp. Dat was maar goed ook. De Duitsers hadden intussen meer mensen opgepakt en voor Huis den Donck neergezet. Doordat ze terug kwamen met een groep mensen was er te praten en werd verder bloedvergieten voorkomen.

De namen op ons monument:

Antonia Arts, 20 jaar oud

Getroffen door een verdwaalde kogel tijdens een wandeling met haar broer en een vriend. De kogel had de vriend geschramd en het meisje dodelijk getroffen.

H. van de Berg, 24 jaar oud

Het kijken naar de auto van de Binnenlandse strijdkrachten noodzaakte hem tot een vlucht in het doktershuis. Hij werd gepakt en voor de garage neergeschoten.

C. Berger, 42 jaar oud, (arts)

Net was hij nog met zijn jongste zoontje gaan kijken of de Canadezen waren gekomen. Bij thuiskomst hielp hij een gewonde jongen. Hij werd voor zijn garage neergeschoten.

H. Groeneweg, 37 jaar oud

Terugkomend van de kerkenraad passeerde hij het doktershuis toen het vuurgevecht begon. Hij vluchtte het doktershuis in. Hij werd gepakt en voor de garage neergeschoten.

R. de Groot, 42 jaar oud

Hij was met zijn gewonde zoon meegegaan naar de dokter. Hij werd gepakt en voor de garage neergeschoten.

W.L. de Groot, 20 jaar oud

Door een verkeerd gelost waarschuwingsschot van de Binnenlandse strijdkrachten in Bolnes gewond geraakt. Voor hulp bij de dokter. Hij werd opgepakt en voor de garage neergeschoten.

D. Hobbel, 22 jaar oud

Eén van de binnenlandse strijdkrachten die gewond raakte door de het puin dat naar beneden was gestort in het huis door de pantservuist. Werd door een soldaat als antwoord op zijn kreunen dood geschoten.

L. Stolk, 42 jaar oud

Chauffeur van de binnenlandse strijdkrachten. Werd bij zijn vlucht uit het doktershuis gepakt en voor de garage neergeschoten.

Hun bloed roept van de aarde
Abels bloed roept van de aarde
Van ontelbare roept het bloed van de aarde
Kom Here Jezus kom, Maranatha

Enkele reacties en artikelen op het monument via download:

Meisje aan het werk met een potlood in haar hand

Copyright © IKC De Driemaster Ridderkerk | Website: Pencilblocks | Webdesign: Pencilpoint - creatief in vorm & inhoud